Doğan Kitap bu eserin tanıtımına “Sarsıcı bir yolculuğa hazır mısınız?” cümlesiyle başlamış. “Sıkıcı bir yolculuğa hazır mısınız?” dese daha doğru olurdu. Bir daha Murakami okur muyum bilmem? Bugüne kadar okuduğum en sıkıcı olmasa da en uzun roman olduğu kesin. Tekrarlarla dolu 1256 sayfa, oku oku bitmiyor… Murakami’nin bir editörü olduğunu sanmıyorum, varsa da “benim romanımı kısaltamazsın” diye baştan bir anlaşma yapmış olmalı. Oysa iyi bir editör romanının bütünlüğünü bozmadan yarıya indirebilir, kitap okunur bir hale gelebilirdi. Tüm olayları en az iki kez tekrar okuyorsunuz,  18 ayrı yerde romanın kadın kahramanının iki memesinin farklı büyüklükte olduğu yazıyor. Tür olarak biraz pembe dizi, biraz da erotik roman havası olan bilim kurgu demek daha doğru olur. 

Size daha önce bir kitabını tanıttığım Nobel ödüllü yazar Llosa “esas öyküden türetilen küçük öykülere” matruşka adını veriyor. Bir yazar matruşkayı iki şekilde yapar; karakterlerden birinin şöyle veya böyle ilgili olduğu, romanın ana olayının veya yan olaylardan birinin gelişimine katkıda bulunan bir hikaye anlatır, ikinci olarak da (daha tercih edilmeyen yol) romanla ve kahramanla hiç ilgisi olmayan bir hikaye anlatır. Bence matruşkanın ana olayla iyi kötü bir ilişkisinin olması, okuru ana hikayeden koparmaması gerekir. Murakami romanlarında çok fazla miktarda matruşka kullanıyor. Bir örnek vereyim, romanın bir yerinde kahraman masanın üzerinde Çehov’un bir kitabını görüyor, sonraki birkaç sayfada Çehov’un edebiyat dehasıyla ilgili düşüncelerini, nasıl bir yazar olduğunu,  Sahalin Adası romanını nasıl yazdığını okuyorsunuz. Belli ki Murakami bir edebiyatçı olması dolayısıyla daha önceden araştırdığı bildiği bir konuyu araya sıkıştırmış. Neticede bu ilgisiz ekler Murakami’nin zaten bol duran elbisesinde kötü birer yama gibi duruyor. Vaktiniz çoksa okuyun.