Bir ikinci okuma daha… Çehov’u tekrar okumamın nedeni John Farndon oldu. “Zeki olduğunu düşünüyor musun?” isimli kitabında Çehov’un son yüzyılın en büyük yazarı olduğunu söylemişti: “Çehov öncesi hikâyelerin çoğu olayların seyrine dayanır. Oysa Çehov’da öyle pek fazla olay yaşanmaz. Bir takım şeyler oluyormuş gibi görünse de, bir bakıma hiç olmaz. Oyunların ve hikâyelerin hepsi sanki bir şeyi kaçırmışız gibi tavsarcasına son bulur. Doyurucu bir doruk noktası yoktur. Çehov’un büyük ustalığı, karakterin iç duygusal çatışmasını söylenmeyen ve yapılmayan şeyler aracılığıyla vermesinde yatar.”

Farndon’un söylediklerinin tamamına katılmak mümkün değil. Çehov’un yazarlığında bir doktor olmasının etkisi çok fazla. Ünlü yazar mesleğini gizlemeye gerek görmemiş, hatta özellikle iyi bildiği dünyayı yazmış. Nitekim bu kitabında da üç ayrı doktor hikayesi var. Karakterlerin abartılı konuşmaları “teatral” diyebileceğimiz bir yapıda. Dünya değişiyor, yazım teknikleri çeşitleniyor. Anton Çehov okumay taş plaktan Münir Nurettin dinlemeye benzettim, bazı sesler kulak tırmalıyor ama zevkle dinliyorsunuz.