Prof. Dr. Oliver Sacks hastalarıyla ilgili yazdığı kitaplarıyla ünlenen bir İngiliz nörolog. Bu okuduğum ilk kitabı, en kısa zamanda diğerlerini de alacağım. Daha önce çıkan kitaplarında da hastalarıyla ilgili tecrübelerinin yanında kendi yaşamından kesitler varmış. Bu kitaptaki ilk vakası  okumada ve yüzleri ayırmakta güçlük çeken bir kortikal atrofi hastası. Daha sonra nota okuma yeteneğini kaybeden bir piyanisti, kendi yazdıklarını okuyamayan bir yazarı ve geçirdiği felç sonrası konuşamayan bir kadının başına gelenleri okuyoruz. Genlerimiz bize farklı güçler veriyor, ben de matematiği kuvvetli, iyi çizim yapan, yaşıtlarından daha iyi koku alan insanlar tanıdım. Gördüğü yüzleri tanıma yeteneğinin kişiden kişiye bu kadar değişebileceğini bilmezdim. Bazı insanlar 2 saat önce gördükleri yüzü unutuyor, kocalarını tanıyamıyorlar. Buna karşılık bazıları da 2 yıl önce bir anlığına gördükleri bir simayı detaylı olarak hatırlıyorlar. Yüzleri tanıyamama durumuna prospanagnozi diyoruz. Toplumun % 2’sinde ağır prospanognozi olduğunu öğrenmek beni şaşırttı. (Selam vermedi veya beni tanımadı diye herkese kızmamak lazım.) Bu kişiler aynı renk körleri gibi normalin ne olduğunu bilmedikleri için kendi rahatsızlıklarının da farkında olmuyorlarmış.  

Organlarımızın ve sağlığımızın kıymetini ancak onu kaybettiğimizde anlıyoruz. Oliver Sacks kendisine melanom (göz dibinde kanser) tanısı konduktan sonra yaşadıklarını anlatıyor. Bir gözün kaybının ne kadar önemli olduğunu anlıyor, okurken iki gözünüzün de sağlam olduğu için (umarım sizinki de öyledir) şükrediyorsunuz.  Kendi hastalığı hakkında yazmak keyifsiz ve zor bir iş olmalı diye düşünüyorum hele söz konusu hastalık Sacks’ın ki gibi göz dibinde çıkan bir kanserse… İnsan depresyona girmez mi? Oliver Sacks bir şekilde (bazen esrar içerek) kendisini motive etmenin yolunu bulmuş iyi de yapmış sayesinde pek çok şey öğreniyoruz. Tavsiye ederim, güzel kitap.