Ben çocukken anneler günü yoktu demeyeceğim, vardı. İlkokul üçüncü sınıfı, şimdiki Sakıp Sabancı Anadolu Lisesinin yerindeki tek katlı teneke barakada, Yıldız İlkokulu’nda okudum. Anadoludan gelip İstanbul’da okula gitmenin zorluklarını anlata anlata bitiremem. Verilen ödevleri kitapta bulabilmem için bile üç ay geçmesi gerekti. Tam okula alışıyorum derken “anneler günü töreni” yapılacağı söylendi. çocuklarda bir telaş, sormayın gitsin. Herkes öğretmene iyi bir hediye alma peşinde, sanki anneler günü değil öğretmenler günü kutluyoruz. Anacığım, “Ben hediye istemem,” deyip öğretmenime küçük bir şişe kolonya aldı. Bir hediyeden ne olacak deyip geçmeyin, o zamanlar, üçü üniversiteye giden dört çocuklu bir ailenin, ışık görmez rutubetli bodrum katında kıt kanaat yaşarken hediyeye para ayırması biraz zordu. Neyse efendim, annemle birlikte nasıl yapıldığını bilmediğimiz tören için okula gittik. Müsamere salonu niyetine kullanılan salon tıklım tıklımdı. Her sınıfın öğretmeni sahneye çıkıyor, sonra da çocuklar sırayla öğretmenin yanına gidip elini öpüp hediyesini veriyor. Bitmedi, arkasından anne sahneye geliyor ve çocuk bu seferde annesine aldığı hediyeyi veriyor. Sanki anneler günü töreni değil “öğretmene ve anneye hediye alma yarışması” yapılıyor. Gömlekler, Vakko eşarplar, kazaklar, kırvatalar... Benden başka öğretmenine kolonya alan yok, anneme verecek bir şeyim de yok... Sonra ne mi oldu. Elimde kolonyağı ile sahneye çıktıma ama öğretmene veremeden ağlayarak geri indim ve koşarak okuldan kaçtım. Okula yeniden gidebilmem için aradan bir hafta geçmesi gerekti. Bunca yıl sonra, Yıldız ilkokulundaki günlerim ile ilgili olarak hatırımda kalan tek anı budur... Kıssadan hisse; günümüzde böyle ilkellikler kalmamıştır ama annelerin ve okul idarelerinin bu güzel günü “sen ne aldın” “ben ne aldım” yarışmasına dönüştürmemesi lazım. Ne derseniz deyin, dün gece binlerce çocuğun, annesine hediye alamadığı veya daha iyi bir hediye almak istediği halde alamadığı için yatağına buruk girdiğinden eminim...