10 Kasım sabahı klinikteydim. Karşımda oturan hastam çalan sirenleri duyunca benden önce ayağa kalktı, birlikte saygı duruşunda bulunduk. Pencerem dört yola bakıyor, Teşvikiye Caddesi’nden gelen araçlar kontak kapamış korna çalıyordu. Sokaktaki insanların hepsi oldukları yerde saygı duruşunda bulunurlarken Rumeli caddesinden aşağı baş örtülü bir genç kızın geldiğini gördüm, iki yanında saygı duruşunda olanlara aldırış etmeden kararlı adımlarla yürümeye devam ederek Valikonağı caddesine dönüp gitti. 1 dakika dahi bekleyemeyecek kadar acele olan işinin ne olduğunu merak ettim. Aynı gün akşamı yüzmek için evimin yakınındaki otele gittim. Son aylarda turizmin hali içler acısı, he yer bomboş. Koca yüzme havuzunda haşemalı bir erkek vardı. Bornozumu çıkarırken bir de ne göreyim siyah çarşaflı, peçeli bir kadın şezlonga uzanmış elindeki cep telefonunun ekranına bakıyor. Yüzerken aklıma sabahki protest genç kızımız geldi.   

O kadının yerinde olmak, kocası havuzun tadını çıkarırken kara çarşaf içinde onu beklemek  ister miydi acaba?

Atatürk olmasaydı yanında bir erkek olmadan ve çarşaf giymeden 10 Kasım sabahı yaptığı gibi rahat rahat sokakta yürüyebilir, işine gidebilir miydi?

Bu sabah gazetelerde askeriyedeki sivil memurların türbanla görev yapabileceklerine, erkeklerin sakal bırakabileceklerine dair bir haber okudum. Hatırlarsanız birkaç ay önce de emniyet mensubu kadınlara türban takma izni verilmişti. Görünmez bir el (yoksa görünür mü demeliydim?) bu ay şu kaldırılsın, iki ay sonra bu değiştirilsin diye adım adım düzeni değiştiriyor. Umarım bu günlerimizi mumla arar hale gelmeyiz.