Onları ilk görüşümden bu yana üç yıl oldu, belki de dört... Karı koca birbirinin check-up sonuçlarını merak ediyor, ikisi de kendinden çok diğerinin sağlığı için endişe ediyordu. Birbirlerinin sağlığını bu kadar düşünmelerinin nedeni, kendi deyimleriyle, maruz kaldıkları büyük felaketin kanser veya kalp hastalığı gibi önemli bir sağlık sorununa yol açmış olması ihtimaliydi. “Başımıza öyle bir şey geldi ki artık ikimiz de yaşayan birer ölüyüz” dedi anne, “Bütün hayatımız karardı, arkadaşlarımızı kaybettik...” 

            Bu orta yaşlı çifti mutsuzluğun derinliklerine iten sebebi sizler gibi ben de merak ettim. Önce söylemek istemediler ama kadınların dertlerini paylaşma konusunda daha istekli olduklarını biliyordum. Efendim, bu ailenin üç çocukları, babanın da ilerde oğullarına devretmeyi planladığı iyi bir işi varmış. Hayatları boyunca çocukları için ellerinden gelenin en iyisini yapmaya çalışmışlar. Çocukların hepsinin iyi üniversiteleri bitirmeleri en büyük ödülleri olmuş. Tam sıkıntılar bitti artık evlenme zamanları derken büyük oğullarının aslında bir “eşcinsel” olduğunu öğrenmişler. Babaya günde üç paket sigara içmenin bir nevi intihar etmek olduğunu söylediğimde “Benim hayatım oğlumla konuştuğum gün sona erdi” dedi, “Şimdi öylesine yaşıyorum.”

            Sonra ne mi olmuş? Oğullarına onu bir daha görmek istemediklerini söylemiş, siyah ördek yavrusunu yuvadan kovmuşlar. Oğlan da belki onları kırmak istemediğinden belki kendisine yeni bir hayat kurmak istediğinden İngiltere’ye gitmiş, gidiş o gidiş... Anneye “Onu hiç aramıyor musunuz?” diye sordum. “Asla aramam” diye cevap verdi öfkeyle. “Peki, o sizi arıyor mu?” diye sorunca da “Arıyor ama babayla ben konuşmuyoruz. O da bazen küçük kardeşiyle konuşuyor” diye cevap verdi. 

            Geçen üç yıl boyunca yıllık check-up kontrolleri için her görüşümde olaya bir hekim olarak yaklaşıp annenin oğluyla görüşmeme direncini kırmaya çalıştım. Üzülerek itiraf ediyorum ki başarılı olamadım. Altı ay önce geldiklerinde ilk defa diğer çocuklarından birisi de yanlarındaydı. Daha bir hoşgörülü olacağını umduğum kardeşin abisine karşı en az anne babası kadar olumsuz bir tutum takındığını görmek beni şaşırttı. 

            Sevgili okurlarım, eşcinsellik tıbbın hala tam olarak çözemediği bir sorudur. Son çalışmalar hadisenin bir davranış bozukluğundan ziyade yapısal bir farklılık olduğunu destekliyor. Bir diğer deyimle insanlar “Hadi ben eşcinsel olayım” diye bir seçim yapmıyor, çok büyük bir ihtimalle eşcinsel doğuyorlar. Bu ay İsveç Karolinska Enstitüsü’nün bir çalışması yayınlandı. Çalışmada 90 eşcinsel erkeğin beyin tomografileri heteroseksüel erkeklerinki ile kıyaslanıyor. Normal erkeklerin sağ beyin yarımküresinin sola göre daha büyük olduğu görülürken eşcinsel erkeklerin ise her iki beyin yarımküresi birbirinin aynı büyüklükte olduğu yani yapısal bir fark olduğu anlaşılıyor. Daha önce de eşcinsel erkelerin beynindeki Hipotalamus bölgesinin erkeklerden farklı olduğu gösterilmişti. Araştırmacılar bu değişikliklerin anne karnında başladığını düşünüyorlar. Çocuğumuzun kalbi delik doğduğunda veya bir başka doğumsal hastalığı olduğunda onu olduğu gibi kabul ediyor ve elimizden gelen desteği fazlasıyla veriyoruz ama cinsel tercihi farklı olunca onu dışlıyor, yanında olmak bile istemiyoruz. Bu aileler çevrelerinden alacakları tepki ve eleştirileri göğüslemek yerine çocuklarını kaybetmeyi tercih ediyorlar. Son gelişlerinde bunu hastalarıma söylediğimde “Başıma gelmediği için durumun vahametini bilemeyeceğini bu nedenle akıl vermeye hakkım olmadığını” söylediler.

            Öyle veya böyle bir anne babanın evladını hem de onun elinde olmayan bir sorun yüzünden reddetmesini anlayamıyorum. Toplum olarak eşcinsellere bakışımızı değiştirmemizin zamanı çoktan geldi. Siyah yavruyu kovmak en basit çözüm gibi gelirse de en doğru çözüm olmadığı muhakkak. Sanırım bu konuda en büyük görev de anne babalara düşüyor...